In Memoriam Otto Noteboom

Op 27 februari namen we afscheid van onze vrijwillige medewerker Otto, werkzaam voor Juttersgeluk vanaf het eerste uur in 2015. Lees ons eerbetoon aan zijn persoon, over zijn liefde voor het strand en enthousiaste en trouwe inzet voor Juttersgeluk.

Lieve Otto,

Op je verjaardag verschijnt jouw memoriam. Wie had dat nu gedacht? Vandaag zou je 70 zijn geworden.

Met je gezondheid ging het de laatste tijd niet zo lekker. We hadden je, net als de dokter, geadviseerd het rustig aan te doen, maar dat viel je zwaar. Thuisblijven en stilzitten lag niet in je aard.

Je carrière bij Juttersgeluk begon toen je vriend Bert je als introducé meenam naar de midwinterjut-ochtend in december 2015. Je had toen nog een sollicitatieplicht als werkzoekende, en het was niet makkelijk om passend werk te vinden. Het werk bij Juttersgeluk paste je echter als een jas. Je was opgelucht toen je, vijf jaar later, officieel met pensioen ging en zonder andere verplichtingen bij ons actief kon zijn. Je was er altijd: drie dagen in de week. ’s Ochtends naar het strand, ’s middags sorteren en spoelen van het gevonden materiaal of een klusje in de werkplaats. Het liefst werkte je de hele dag buiten.

Ook toen we in maart 2020 door corona moesten sluiten, bleef je niet thuis. Iedereen bleef netjes binnen, maar jij kon dat niet. Ons atelier in Overveen lag op zo’n rustige plek dat je vond dat je daar nog wel naartoe kon. Zo zaten we geregeld op afstand tegenover elkaar: ik achter mijn laptop en jij met het plastic in de weer.

Je hield van de lange zomerse dagen en het vroege licht. Dan ging je voor dag en dauw op, om vanuit Schalkwijk eerst langs het strand in Zandvoort naar ons atelier in Overveen te fietsen. Als wij daar aankwamen, stond jij al te rommelen bij de spoeltafel: touw sorteren, doppen van flessen scheiden—zolang je maar alvast iets kon doen. Bij de start van de dag kon jij ons al vertellen hoe de omstandigheden op het strand waren.

Als vrijwilliger ben jij het langst en meest actief geweest bij ons, bijna tien jaar lang. Dat roept veel herinneringen op, te veel om allemaal op te noemen. Hier toch een paar:

• Je loopje naar je fiets om uit je fietstas de plastic tas te halen met daarin je blauwe broodtrommel en een pak karnemelk. En je sinaasappel bij de lunch.
• Je onbevangen lachen als er iets leuks gebeurde. Vooral met Bert kon je het goed vinden, en soms konden jullie, als de twee oude mannetjes uit The Muppet Show, even de groep uit het oog verliezen.
• De krantenartikelen die je meenam, als je in de bibliotheek weer iets interessants had gelezen dat voor Juttersgeluk relevant was. Je was van huis uit maatschappelijk geëngageerd, trots op de familieband met de bekende Donner, en je was een frequent bezoeker van films in de Haarlemse Filmkoepel en De Hallen in Amsterdam.
• De herinneringen die je ophaalde aan de diplomatieke betrekkingen van je vader, vooral als er bij ons een wethouder op bezoek kwam.
• Je rol als onze postbode. De bestellingen die we via de webshop ontvingen, bracht je met plezier op de fiets rond.

Maar bovenal was je een jutter, niet alleen in de ochtend op de dagen dat je bij ons kwam, maar ook vaak in de middagen als hulpjutter bij de talrijke bedrijfsevenementen. Je zei altijd ‘ja’ wanneer we je vroegen om te helpen. We konden altijd op je rekenen.

De laatste tijd besefte je dat je kortetermijngeheugen je af en toe in de steek liet. Daarentegen had je veel herinneringen aan je jeugd, aan de tijd dat je met je ouders, maar ook met je opa en oma, naar het strand in Kijkduin ging. Het laatste gesprek dat ik met je had, ging over je bezoek aan Panorama Mesdag. Je barstte in tranen uit. Ik kon het niet goed plaatsen—waren het tranen van geluk, dankbaarheid of weemoed? Of was het een onbewust afscheid van het strand dat je zo liefhad? Dat de herinneringen aan Kijkduin je emotioneerden, was duidelijk. Het strand was jouw thuis; je voelde je thuis op het strand bij Juttersgeluk.

Tot 31 mei leef je als jutter voort in het museum, waar je mooie portret en je stem te zien en te horen zijn als onderdeel van de tentoonstelling Plastic op Drift. Voor altijd blijf je in onze herinnering.

Dank je wel, lieve Ot, voor je tomeloze inzet! We gaan je missen. Rust zacht.